ZenAudio Forum

Dit is een reportage van de Oostenrijkse tv over Andreas Gabalier, een volkszanger die monsterhits scoort in Oostenrijk maar ook in Duitsland. Je moet wel het Duits machtig zijn (en meer bepaald de Oostenrijkse variant daarvan) om dit te kunnen verstaan.
Een voorbeeld van een van zijn grootste successen:

Getiteld "Amoi seg' ma uns wieder" (ooit zien we elkaar weer). Ik kan het ook best pruimen.
Het probleem: Andreas is iemand met extreemrechtse sympathieën en ideeën en hij steekt dat niet bepaald onder stoelen of banken.
En zo wordt de jeugd opnieuw verleid met wat in essentie Nazi-propaganda is. Van het soort wat Dries Van Langenhove in Vlaanderen  propageert.
Zéér gevaarlijk.

Ibrahim Maalouf – S3NS (2LP / CD)

Maalouf was de voorbije jaren druk bezig met het componeren en opnemen van soundtracks voor tal van films. Met de inkomsten van de filmmaatschappijen financierde hij diverse droomprojecten zoals een eigen symfonie en een ode aan de Egyptische zangeres Oum Kalthoum en een min of meer regulier album getiteld Red & Black Light. Eind september verschijnt zijn elfde soloplaat waarop Maalouf opnieuw het experiment niet schuwt. Hij liet zich inspireren door Latijnse muziek en werkte samen met tal van muzikanten uit (vooral de Cubaanse) scene.



Het openingsnummer Una Rosa Blanca gaat over hoop, gesymboliseerd door een witte roos. Het start ingetogen met een melodielijn die we al vaker hebben gehoord bij Maalouf en verandert door de blazerssectie en latijnse percussie in een Caribisch liedje met een melancholische ondertoon. Een gedeelte van de speech die Barack Obama in Havana hield is in het nummer verwerkt. De blijmoedige stemming houdt aan op Happy Face. Het simpele liedje roept associaties op met mariachi orkestjes en het geluid van een lachende baby (vermoedelijk zijn dochter) versterken het onbezorgde karakter. Het titelnummer S3SN sluit nog het meest aan bij Maalouf’s oudere werk en heeft dat bijzondere, ingetogen karakter dat albums als Wind zo goed maakte. Hoewel hij in het begeleidend schrijven melding maakt van een Latijnse ritme is daarvan in het nummer geen spoor te bekennen. Harlem is een puur fusion nummer dat herinnert aan Weather Report en jaren zeventig TV soundtracks van Tom Scott en David Sanborn. Het nummer is nogal voorspelbaar en vliegt ook om die reden in een mum van tijd voorbij. Op Na Na Na horen we invloeden uit de hiphop muziek waarop Maalouf op een speelse manier accenten legt. Het liedje is naar verluidt geïnspireerd op de waan van de dag waarin mensen voortdurend bezig zijn met social media en dataconsumptie.

N.E.G.U. is een nummer dat Maalouf schreef op het strand in Los Angeles. Het wordt gekenmerkt door lekker tegendraadse pianomelodie van Alfredo Rodriguez en herinnert bij vlagen aan de muziek die Donald Byrd begin jaren zeventig maakte (bijv. Street Lady). De pure Cubaanse muziek horen we op Gebrayel waarbij we de danspaartjes al over de vloer zien schuiven in ons geestesoog. Als je het nummer op de radio zou horen zou je geen seconde denken dat het een nummer van Maalouf is. Dit nummer onderstreept nog eens dat Maaloud niet bang is om zijn roots los te laten en volledig voor wat anders te gaan. Hij schiet daarin niet door zoals bijvoorbeeld Christian Scott. Het melancholische All I Can’t Say zou Maalouf voor een soundtrack kunnen hebben geschreven. Draai eens een nummer van de OST Radiance of Yves Saint Laurent en je weet wat we bedoelen. De melodielijn is Maalouf ten voeten uit. Het lange, afsluitende Radio Magallanes is gecomponeerd rondom de laatste speech van president Salvador Allende op 11 september 1973 kort voor zijn dood op de dag dat generaal Pinochet een staatsgreep in Chili pleegde. Maalouf voert tal van persoonlijke redenen aan voor dit nummer. Het is een fraai, tragisch nummer geworden, maar daarbij moeten we toch ook zeggen dat El discurso de presidente meer impact maakt dan de wat voorspelbare muziek. Radio Magallenes dat de speech uitzond stopte na die dag ook met uitzenden.

S3NS is een album waarop Maalouf zijn oosterse, mysterieuze invloeden probeert te vermengen met Latijnse invloeden, twee stijlen die door hun aard eigenlijk niet te combineren zijn. Het levert een afwisselend, doch wat onsamenhangend album op waarbij Maalouf op twee gedachten lijkt te hinken. Het album verdient daarom het predikaat interessant. Als we een suggestie mogen doen voor de volgende samenwerking, stellen we voor dat Maalouf contact zoekt met Shigeru Umebayashi, de componist van o.a. de muziek voor In The Mood For Love. Een samenwerking tussen hen zou naar onze bescheiden mening een meesterwerk kunnen opleveren.




Tracklisting S3NS

    Una Rosa Blanca (5:38) met Harold López-Nussa
    Happy Face (3:50)
    S3NS (4:59)
    Harlem (3:57) met Irving Acao
    Na Na Na (3:33) met Yilian Cañizares
    N.E.G.U (5:57) met Alfredo Rodriguez
    Gebrayel (4:18) met Roberto Fonseca
    All I Can’t Say (4:02)
    Radio Magallanes (9:43)

Bron: Written In Music 23-09-2019

Eén van de enige twee lakplatenfabrieken (masterdiscs voor vinylplaten) ter wereld is afgebrand.

Zie
https://loudwire.com/apollo-masters-fire-vinyl-record-production-endangered/
en
https://eu.desertsun.com/story/news/fires/2020/02/06/banning-building-fire-blocks-highway-243-south-interstate-10/4678543002/

Dit kan toch wel gevolgen hebben voor de productie van vinylplaten. Ik verwacht dan ook dat de prijzen hiervan fors de hoogte in zullen gaan.

Tom Jones is 80: van mijnwerkerszoon tot "sex bomb"

Tom Jones, met zijn warme, diepe stem en even soepele heupen als die van de jonge Elvis Presley, is van alle muzikale markten thuis: ballades, rocknummers, blues, gospel, country en zelfs dance. "The king of reinvention" wordt hij genoemd. En op zijn 80e is hij nog niet uitgezongen.



Meer dan 100 miljoen verkochte albums, een carrière van dik zes decennia, vriend van Elvis Presley, geridderd door de Britse koningin en nog ziet Tom Jones er op zijn 80e patent uit. Ware er geen corona geweest, dan stond hij deze zomer als afsluiter op Suikerrock in Tienen. Dat concert is verschoven naar volgende zomer. Net als alle andere. Bij het begin van de lockdown riep Tom Jones op om "in uw kot" te blijven, net zoals hij moest doen in zijn Welshe geboortehuis bij het begin van de Tweede Wereldoorlog.

Wales is trots op Tom Jones. Jaren geleden, met vakantie in het zuiden van Wales, belanden we in een leegstaande feestzaal en raken aan de praat met enkele oud-mijnwerkers. Aan de muur hangen nog affiches uit betere tijden. Ook van Tom Jones, een "local lad". Met de sluiting van steenkoolmijnen in de vallei van Rhondda is ook het culturele weefsel uiteengerafeld.   
Mijnwerkerszoon en tienervader

Tom Jones komt als Thomas John Woodward op 7 juni 1940 ter wereld in de wijk Treforest van het Welshe mijnstadje Pontypridd, als zoon van een mijnwerker. Wales zindert van muziek; er zijn ontelbare koren en brassbands, waar talent in gedijt. De klassieke bas-bariton Bryn Terfel komt er vandaan en ook Tom Jones zingt in de vele working men’s clubs van de streek. Terwijl hij overdag in een fabriek van handschoenen werkt of in de bouw.

Zijn schoolvriendinnetje Linda en hijzelf zijn amper zestien als ze "moeten" trouwen. Ze bleven getrouwd tot aan haar dood in 2016, hoewel Tom Jones bekend stond als womaniser en sex bomb.

Producer Gordon Mills herdoopt Thomas tot Tom Jones en plaveit de weg naar de roem. Een eerste hit komt er in 1965 met  "It’s not unusual", een nummer dat voor Sandie Shaw bestemd was, maar uiteindelijk dé signature song van Tom Jones zou worden. Dankzij piratenradio Caroline.



"What’s new pussycat" uit 1965 is van de hand van de beroemde songsmid Burt Bacharach. Het is het liedje van de gelijknamige komische film, waarvoor Woody Allen zijn allereerste scenario schrijft. Allen speelt er zelf ook een kleine rol in, naast grootheden als Peter Sellers, Peter O’Toole, Romy Schneider en Ursula Andress.



In dezelfde periode zingt Tom Jones de titelsong van de James Bondfilm "Thunderball". Voor de petite histoire: na de laatste lange, hoge noot valt hij flauw in de opnamestudio.

"Green, green grass of home" lijkt over zijn geboortestreek in Wales te gaan, maar het is eigenlijk een Amerikaans countrynummer, dat eerst onder meer door Jerry Lee Lewis werd opgenomen. In 1967 had Tom Jones er een dikke hit mee. De verteller in het lied heeft heimwee naar huis, maar op het eind blijkt dat hij in de gevangenis op zijn executie wacht.

I felt the knife in my hand and she laughed no more

In 1968 volgt de monsterhit "Delilah", opnieuw een zwaar verhaal over een overspelige vrouw, die door de verteller (Tom Jones dus, die in deze niet bepaald onbesproken was) aan het mes geregen wordt. Hoe tragisch het lied ook, het publiek van "Top of the pops" blijft vrolijk dansen:



Eind jaren zestig trekt Tom Jones naar de Verenigde Staten, waar hij geregeld optreedt in Las Vegas  en te herkennen is aan zijn open hemd, borsthaar, gouden ketting en skinny broek. Daar bloeit ook een lange vriendschap met Elvis Presley open. Behalve in clubs is Jones ook op de Amerikaanse tv te zien, met een eigen show.

Stomende comeback

Crooners raken uit de mode. Tom Jones blijft zijn klassiekers zingen maar maakt een comeback met nieuw materiaal. En hoe. Al in Las Vegas trad hij op met het nummer "Kiss" van Prince uit 1986. Twee jaar later volgt een eigen strakke versie, met The Art of Noise:



Kort daarna, in 2000, is Tom Jones plotseling weer een "Sex Bomb" van zestig lentes. De samenwerking met de Duitse dj Mousse T wordt een wereldhit.



In 2002 is Tom Jones in België om zijn plaat "Mr. Jones" te promoten, een samenwerking met de Haitiaans-Amerikaanse rapper Wyclef Jean. Hij geeft een interview aan het VRT-programma "De rode loper".

Sinds 2006 mag Tom Jones zich "sir" noemen; hij wordt op Buckingham Palace geridderd door de Britse koningin Elisabeth. Jones is er erg blij mee: "Wanneer je in de showbizz belandt en een hit scoort, dan is dat een begin. Daarna gaat het almaar beter. En dit is het beste."

Jarenlang is de Welshe bard ook jurylid van de zangwedstrijd The Voice. Na de dood van zijn vrouw in 2006 ruilt hij de Verenigde Staten voor Groot-Brittannië. Hij blijft optreden en platen maken, vaak geïnspireerd door blues en gospel. Uit 2010 komt deze stevige cover van John Lee Hooker, "Burning hell":



VRT.be 06-06-2020

Met 'zingende kikker' in de hoofdrol: "Opgewekt, vrolijk en blij, dat was "Love is all"!"

Van echte videoclips zoals die sinds de komst van MTV in 1981 schering en inslag waren, was nog geen sprake, maar Roger Glover wist midden jaren 70 toch een promotiefilmpje voor zijn lied af te leveren waardoor "Love is all" alle aandacht naar zich toe wist te trekken. In Nederland en Vlaanderen alleszins, waar het opgewekte nummer 'met de zingende kikker' snel doorsteeg naar de hoogste positie van de hitparades. Het vrolijke filmpje moest de voorbode zijn van een heuse bioscoopfilm, maar die kwam er door de oliecrisis uiteindelijk niet. Maar een gouden plaat hield Glover, die het nummer zelf niet ingezongen had, ook al leek het voor velen zo, er 45 jaar geleden in de Lage Landen wel aan over.



Nadat hij de Britse hardrockband Deep Purple, na wereldhits als "Child in time" en "Smoke on the water", verlaten had, werd Roger Glover gevraagd om de soundtrack te maken voor een tekenfilm, gebaseerd op het populaire kinderboek "The butterfly ball and the grasshopper’s feast" van Alan Aldridge en William Plomer.

Glover: "Het was de zomer van 1972, toen de Sunday Times uitpakte met een supplement in kleuren. Daarin stonden illustraties van een nieuw boek. Die vond ik erg mooi. Ik dacht er verder niet meer aan, tot een jaar later dat boek op de tafel bij mijn nieuwe management, nadat ik uit Deep Purple gezet was, zag liggen. Ik zei dat ik dat boek kende. Men vroeg me dan om daar muziek op te zetten. Ik heb geen idee waarom ze mij uitkozen. Blind vertrouwen, denk ik." (Nederlandse tv-programma "Single Luck", april 2001) Samen met toetsenist Eddie Hardin schreef hij dan het nummer "Love is all".

Helaas heb ik geen goede stem

"Wat deze single betreft, daarvan was ik zowel componist als producer. Maar nee, gezongen heb ik niet zelf. Want ik ben eigenlijk geen zanger. Ik doe soms wel wat 'backing vocals'. Maar helaas heb ik geen goede stem. Wat ik wel enigszins beschamend vond was, dat, toen "Love is all" uitkwam, iedereen dacht dat ik zo goed kon zingen." (TopPop, 1980)

'Zingende kikker' van dienst was Ronnie James Dio, die begin jaren 70 met zijn groep in het voorprogramma van Deep Purple optrad en zo de aandacht van Glover wist te trekken. Glover: "Toen ik Ronny "Love is all" hoorde zingen, gaf me dat een gevoel van volmaakte vreugde." ("Single Luck")



Maar van Dio was geen sprake op de hoes van de single, als vertolkers werden "Roger Glover & guests" vernoemd. Iets wat Dio zwaar viel, zelfs toen hij door het succes in Nederland en Vlaanderen een gouden plaat in ontvangst mocht nemen. Dio: "Op een dag kwam iemand naar me toe en zei dat hij iets voor me had: "Hier, je eerste gouden plaat!" Maar op die plaat stond de naam van Roger Glover 'en gasten'. Ik kreeg hem aangeboden, maar mijn naam stond er niet op. Dat heeft me geërgerd. Ik vond dat dat veranderd moest worden, want iedereen dacht dat Roger dat lied zong. Terwijl ik er hard aan gewerkt had en daar erkenning voor wilde. Uiteindelijk hebben ze op die plaat mijn naam erbij gezet ('featuring Ronnie Dio', red)." (”Single luck") In 1999 zong Dio het nummer nogmaals als gast tijdens een tournee van Deep Purple en dat in de Londense Royal Albert Hall. Dio overleed in 2010 ten gevolge van maagkanker.

Glover: "Het was mijn project. Als iemand anders er aanstoot aan nam dat zijn naam er niet bij stond, dan wil ik me daarvoor excuseren." ("Single Luck")



Het promotiefilmpje hielp ongetwijfeld mee aan het gigantische succes van de plaat in diverse Europese landen. Glover: "De video bij "Love is all" was eigenlijk bedoeld als voorfilmpje voor een hoofdfilm. Maar toen kwam 1975 en kon er door de oliecrisis nergens meer geld gevonden worden voor welk project dan ook. De hoofdfilm waarvoor de videoclip bedoeld was, werd nooit gemaakt. Dus het blijft gissen hoe die hoofdfilm er uiteindelijk zou uitgezien hebben. Maar het zou fantastisch geworden zijn, als het voorfilmpje al zo goed was, niet? Het was alleszins een project waarvan ik er genoten heb." (TopPop)



Uiteindelijk raakte het project in 1977 toch op het witte doek, zij het vooral als concertfilm, waarbij het optreden dan opgesmukt werd met beelden van balletdansers en van als pluchen dieren verklede acteurs. Glover: "Ik vond die film knullig, smakeloos en goedkoop. Ik heb me nooit zo gegeneerd als tijdens de première ervan. Het is de enige film waarin ik voorkwam en ik vond het ronduit niks. Ik haatte wat ik tijdens de première te zien kreeg. Ik wilde alleen maar weglopen. Daar denk ik liever niet aan terug." ("Single Luck")

Maar de hit nam niemand hem nog af. "Het nummer klonk dan ook erg Beatles-achtig. Mede daardoor sloeg het aan. Ook omdat het een heel opgewekt nummer is. Een vrolijk, blij nummer", aldus Dio nog. In Vlaanderen stond "Love is all" in de periode mei-juni 1975 4 weken op de hoogste positie en hield het ruim 3 maanden in de hitparade uit:



Bron: VRT 26-06-2020

Bewezen: halfuur per dag muziek beluisteren is goed voor je hart

Draai de volumeknop van je radio maar omhoog. Het is niet alleen weekend, maar muziek luisteren blijkt ook nog eens goed voor je gezondheid.



Een nieuw onderzoek laat zien dat het heel gezond is om elke dag minstens een half uur naar muziek te luisteren. Het wetenschappelijke onderzoek werd gedaan onder patiënten die een hartinfarct hebben gehad. Ze luisterden elke dag een half uur naar muziek en bleken minder last te hebben van angst, pijn en hartklachten.

Volgens onderzoekers kunnen regelmatige muziekluistersessies je helpen om meer te ontspannen, schrijft de Hartstichting in een persbericht over het onderzoek. En die ontspanning is belangrijk voor je hart. “Stress verhoogt de hartslag en bloeddruk. Hierdoor wordt je hart en de bloedvaten ook extra belast”, legt Nelleke van der Houwen, wetenschapsvoorlichter bij de Hartstichting uit.

Onderzoek naar muziek nog klein

Overigens kun je niet zomaar elk album opzetten. De mensen die meededen aan het onderzoek, hadden allemaal na een hartinfarct blijvend pijn op de borst. De onderzoekers zochten per patiënt naar de juiste muziek. Daarbij werd gekeken naar het genre, het beste tempo en de juiste tonen. Ze patiënten luisterden dit vervolgens op een rustige plek met hun ogen dicht. Of de muziek per patiënt heel anders was, wordt niet genoemd.

Het kleinschalige onderzoek dat nog moet worden uitgebreid om écht vast te stellen dat muziek goed is voor het hart, duurde zeven jaar. Patiënten die meededen hadden na zeven jaar minder klachten dan mensen met een standaard behandeling. Zo hadden ze minder vaak een bypassoperatie nodig, minder hartfalen en stierven ze minder vaak aan een hartaanval. Betrouwbaardere resultaten moeten nog worden behaald, maar even een half uurtje naar muziek luisteren kan dus hoe dan ook geen kwaad.

Bron: Metro / Metrotime 19-07-2020

somegirlnamedanna – twenty one, twenty two (★★★½): Het veelzijdige leven van een gewoon meisje

Stel je voor: een huis in Minnesota met in de woonkamer een grote, antieke piano. Zo nu en dan speelt er een meisje op. Andere momenten zit ze aan de keukentafel, terwijl haar mama zit te schilderen en naar Tracy Chapman of Tori Amos luistert. Zo geeft de moeder de kunstbacterie door aan haar dochter. Het meisje leert gedichten schrijven op school en uiteindelijk combineert ze haar liefde voor teksten met muziek die uit haar piano komt. Ondertussen is dat meisje wat ouder en heeft ze al drie singles uitgebracht. Op die drie singles toonde somegirlnamedanna telkens een andere kant van zichzelf, maar er werd wel consistent een (persoonlijk) verhaal verteld waardoor we een inkijk krijgen in het leven van een heel gewoon meisje.



De eerste ep wordt geopend met de debuutsingle en daarin stelt somegirlnamedanna zichzelf voor. “hello i am” is een kort nummer waarin de titel steeds herhaalt wordt terwijl de artieste zichzelf voorstelt. Het klinkt redelijk simpel, maar is toch gelaagd. De elektronische invloeden waren minder te horen op de andere singles, maar komen opnieuw aan bod op “seriously just stop”. Op dat nummer wordt er op een verhalende manier gezongen over een knipperlichtrelatie die de Amerikaanse moe is. Minpunten voor de slechte mopjes, pluspunten voor de goeie seks… Een tof verhaal en dito liedje, maar niet zo spannend als de nummers die de ep voorgingen.

Op “monday” laat somegirlnamedanna opnieuw een nieuwe kant van zichzelf zien. Het nummer begint met een lekkere baslijn en het refrein is er eentje dat onder de noemer catchy valt. Het popnummer bouwt langzaamaan op en zou (mits wat aandacht) een hitje kunnen worden, want het bevat alle juiste ingrediënten zonder afgezaagd te worden. De enige opmerking die we hier (en misschien ook bij de andere nummers) hebben, is dat het resultaat wat afgelikt klinkt. Op het einde van afsluiter “abandonment” klinkt de zangeres dan plots iets minder gepolijst. Het lied heeft wat weg van een demo en daardoor klinkt het wat minder perfect. Zo toont somegirlnamedanna een kant die niet perfect en dus menselijk is.

De tweede helft van de ep bevat nog twee singles: “kitchen table” en “california“. Op allebei wordt er weer een verhaaltje vertelt (al is het op het eerste wat persoonlijker) maar de ene keer wordt somegirlnamedanna begeleid door een akoestische gitaar en de andere keer door een piano. Aan het nummer over de keukentafel worden er steeds wat meer laagjes toegevoegd boven de gitaar. De muzikante weet hoe ze een nummer moet opbouwen, maar kan het ook interessant houden wanneer ze zich beperkt tot een piano en dat doet ze met backings op de juiste momenten.


Op haar eerste ep toont somegirlnamedanna dat ze van verschillende markten thuis is. Een liedje met slechts een piano? Kan ze. Een liedje waar ze haar vocals loopt? Kan ze. Een catchy popnummer? Kan ze. De verhalende teksten nemen de luisteraar meteen mee in het leven van iemand die een gewoon leven leidt. Het is alsof het meisje van de buren gedurende een kwartiertje over haar leven komt vertellen, maar dan op diverse manieren waardoor het niet saai wordt. Het merendeel van de ep klinkt wel redelijk gepolijst en hier en daar kon het wat spannender, maar voor een eerste mini-album is twenty one, twenty two zeker geen slechte worp.


Bron: Dansende Beren 31-07-2020