Zo, na toch meer tijd dan voorzien doorgebracht te hebben met mijn goede vriend Gilmour, hierbij het beloofde (persoonlijke) verslag. Zoals mijn openingszin reeds doet vermoeden ben ik wel fan van David Gilmour; Pink Floyd pas op later leeftijd leren kennen en apprecieren, en zo natuurlijk bij hemzelve terecht gekomen. Misschien uit een bepaalde armoede in het aanbod van goede (relatief) muziek op dat moment, kan zijn. Let wel: het internet bestond nog niet, dus moest je het doen met datgene de radio liet horen of de man van de platenzaak je aanbood. OK, er was Radiohead, maar voor de rest?
Terug naar Gilmour : altijd fijn om naar te luisteren, tijdens het werk of tijdens het lezen van een spannend stripverhaal. Goed opgebouwde nummers, voldoende variatie met af en toe net voldoende 'kick' om niet weg te dromen.
En dat is met 'Rattle that lock' niet anders. Vernieuwend, neen, toch niet. Slecht, zeker niet... Voor de fans? Waarschijnlijk wel.
Het album begint met '5 A.M.' in de typische Gilmour/Pink Floyd stijl en opnieuw met 'In Any Tonge'. De latere Pink Floyd, wel te verstaan. Lekker lange solo's met zeker in 'In any Tongue' enkele sterke, mooi gecomponeerde riff's. Het titelnummer 'Rattle that lock' is naar mijn gevoel iets minder. Meer commercieel maar mist echt wel originaliteit. Rocken kan hij, maar dan toch liever live...
Helemaal anders met 'Faces of Stone'. Naar mijn gevoel het sterkste nummer op dit album. Een frivole, melancholische wals met voldoende diepgang in de opbouw om te blijven hangen. Een blijvertje in mijn 'favorite song list'.
'Beauty' gaat dan weer de weg op van de meer klassieke Pink Floyd. Laat maar komen, zo hebben we ze graag.
In het jazzy 'The Girl in ....' horen we dat Gilmour's stem echt wel overeind blijft bij dit type muziek. Hoge uithalen, slepende noten en af en toe een subtiele 'crack in the voice'. Mooi.
'Today' is een beetje een anoniem nummer op dit album. En beetje van alles en daarom eigenlijk niets. Nop, mag eruit.
Maar dan, ten slotte, het zweverige 'And then'. Het enige louter instrumentale nummer op dit album. Hier toont zich de meester. Een fantastisch gitaarspel, op het einde akoestisch, uitgesponnen (niet pejoratief bedoeld) over vier en een halve minuut. Is dit het nummer dat nog ontbrak op 'The Endless River'?
Momenteel ben ik spijtig genoeg verplicht met de hoofdtelefoon te luisteren en neen, ik heb geen fancy hoofdtelefoonversterker. Gewoon op de Mac afgespeeld via VOX. Bijgevolg kan ik niets vertellen over de opnamekwaliteit. Misschien nog een idee voor een volgende post iets later op het jaar.