In 1994 en 1997 een award krijgen voor je ganse carriere, dat moet toch een dubbel gevoel gegeven hebben. Enerzijds is het wel een prijs, maar dat zijn toch prijzen voor iemand die fin-de-carriere is. Ze was dan net een stuk(je) in de vijftig.
Ik zal haar voornamelijk herinneren voor die nummer (origineel van Dionne Warwick):