ZenAudio Forum

Welke muziek of artiest heeft op jou de zwaarste indruk gemaakt? In een mensenleven kunnen er dat natuurlijk meer zijn, maar meestal zijn er maar een handvol die echt een zware indruk nalaten. Bij mij springt Mike Oldfield boven alles uit.

Ik heb hem zelf leren kennen in de vroege jaren '70 met zijn rocksymfonie in twee bewegingen getiteld "Tubular Bells". Mike is een gitarist, maar hij speelt nog heel wat andere instrumenten. De originele "Tubular Bells" heeft hij volledig in zijn eentje ingespeeld (en naar het schijnt is hij zelfs een keer opnieuw moeten beginnen omdat de opnametape het vele overdubben niet meer aankon). De geluidskwaliteit van die opname is dus verre van optimaal. Niettemin maakte de muziek op mij als teenager zware indruk en ook nu nog sta ik vol bewondering voor deze plaat. Hoe vaak komt het voor dat je muziek uit je tienerjaren ook nu nog graag hoort?
"Tubular Bells" is vaak opnieuw uitgebracht, waaronder zelfs een opnieuw inlezen van de originele mastertape met de allerbeste digitale technologie: dat was in 1998.

Hoewel dat beter klonk dan alle versies die daarvóór uitgebracht waren, was de geluidskwaliteit voor zo'n belangrijk werk eigenlijk nog steeds niet zoals het hoorde. Daarom besloot Mike Oldfield het hele oorspronkelijke werk opnieuw in te spelen. Hij wilde het authentiek houden en veranderde dus absoluut niets: noch aan de partituur, noch aan de oorspronkelijke orkestratie. Dat betekende wel dat een paar instrumenten, die in de jaren '60 en '70 populair waren maar nu niet meer bestaan, gehercreëerd moesten worden. Eén onderdeel kon echter niet hetzelfde gehouden worden. In de finale van het eerste deel somt een "ceremoniemeester" de telkens toegevoerde instrumenten op. Oorsponkelijk was dat Vivian Stanshall, maar die was inmiddels overleden. Dus vroeg Mike Oldfield aan - of all people! - 'Monty Python'-icoon John Cleese om die tekst in te spreken. Cleese, zelf een fan van de muziek, deed dat met genoegen. En gaf er zijn hoogsteigen draai aan.    Deze opnieuw ingespeelde versie kwam in 2003 uit en is degene die je beslist in huis moet halen als je maar één versie wenst te kopen.

Sinds die eerste "Tubular Bells" heeft Mike Oldfield nog heel wat meer werken gecomponeerd. Veel instrumentaal werk in het rock- en popgenre, maar ook gezongen popmuziek. Van alle cd's die over de jaren heen verschenen zijn, hebben behalve de originele "Tubular Bells" de volgende drie de meeste indruk op mij gemaakt.

'Amarok' kwam oorspronkelijk in 1990 op de markt, maar er is ook een in hdcd geremasterde versie uit 2000 en die heb ik in de afbeeldingslink aangegeven. Deze cd bevat maar één track en duurt ruim een uur. De muziek speelt nonstop en heeft de grootste dynamiek die ik ooit tegengekomen ben bij een popcd. Het werk is absoluut briljant en ik beschouw het als een van Oldfields grootste meesterwerken. Maar bij een eerste beluistering zul je waarschijnlijk net als ik zeggen: "Wat is me dat???" Je moet er dus aan wennen. Maar dat wordt dan ook ruimschoots beloond. Echt een meesterwerk!

In 1992 kwam "Tubular Bells II" op de markt. Alweer een echte revelatie en hier hoor je wat jaren ervaring kunnen betekenen. Mike Oldfield bouwt voort op de originele "Tubular Bells", maar maakt er een heel nieuw werk van met een schitterende compositie en orkestratie. De technische kwaliteit van de cd is bovendien schitterend en ze wordt dan ook vaak gebruikt in audiofiele kringen om hifi-apparatuur mee te beoordelen.

"Songs of Distant Earth" (1994) is een eerbetoon aan auteur Arthur C. Clarke. Mike Oldfield gebruikt veel synthesizers en elektronische muziek in deze compositie en weet weer een echt schitterend meesterwerk af te leveren. Het werk is instrumentaal, al gebruikt hij menselijke stemmen als instrumenten. Zéér warm aanbevolen! In 1998 is een heruitgave verschenen met daarop een afspeelbaar videobestand voor de Mac.