Auteur Topic: Nieuwsberichten  (gelezen 20501 keer)

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #60 Gepost op: 09 januari, 2019, 18:50:48 »
Susan Boyle doet het 10 jaar later weer: Golden buzzer!

Tien jaar geleden zorgde ze voor een van de opmerkelijkste tv-momenten ooit, toen ze tijdens haar eerste auditie voor "Britain’s got talent" miljoenen harten beroerde met haar versie van "I dreamed a dream". Susan Boyle werd hét schoolvoorbeeld van welke talentenshow dan ook. En ze kan het nog steeds. Dat bleek tijdens de eerste uitzending van "America’s got talent: the champions", waarin voormalige winnaars en finalisten uit diverse landen het tegen elkaar opnemen. Boyle kreeg namelijk opnieuw de 'golden buzzer' ingedrukt, waardoor ze rechtstreeks naar de finale mag.



Dit keer was het met een nummer van The Rolling Stones, "Wild horses", dat Boyle zowel kijkers, publiek als jury charmeerde. Jurylid Mel B drukte het als volgt uit: "Ik wil alleen maar zeggen dat het een absolute eer en een genot is om hier naar jou te zitten luisteren, naar die engelachtige stem van jou. Ik wil dan ook de vrouw zijn die jou geeft wat je verdient." En vervolgens drukte ze de 'golden buzzer' in.

Simon Cowell benadrukte nogmaals het feit dat haar succes erg belangrijk was als voorbeeld voor anderen, waar ook ter wereld: "Ik ben zo blij dat je hier bent. You’re the one!" "Jij bent wat deze show is", voegde Howie Mandell er onmiddellijk aan toe.

Boyle mag nu dus rechtstreeks naar de finale, voorzien op 18 februari, samen met komiek Preacher Lawson, die de meeste stemmen van de kijkers kreeg.

Intussen is het optreden van Boyle op één dag tijd al meer dan 3 miljoen keer bekeken op YouTube:



Bron: VRT.be 09-01-2019

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #61 Gepost op: 20 januari, 2019, 10:40:01 »
Freddie Mercury, Elton John en Rod Stewart wilden ooit een supergroep oprichten, genaamd Nose, Teeth & Hair

Een samenwerking tussen Freddie Mercury, Elton John en Rod Stewart? Dat had waarschijnlijk parels van nummers opgeleverd. Volgens filmmaker Rudi Dolezal was het ook bijna zover: de drie sterren zouden ooit op een feestje afgesproken hebben om samen een supergroep op te starten.



Delozal, die de videoclip van ‘These Are The Days Of Our Lives’ maakte voor Queen, was ooit uitgenodigd op een privéfeestje van Freddie Mercury. Ook Elton John en Rod Stewart waren aanwezig, vertelde hij aan de New York Post. “Ik herinner me dat ze samen gezellig aan het afgeven waren op andere artiesten, maar ze staken ook de draak met zichzelf. En toen kwam Rod op het idee om samen een groep op te richten, die ze dan ‘Nose, Teeth & Hair’ konden noemen.”

De potentiële groepsnaam getuigt van veel zelfrelativering: Rod Stewart heeft een grote neus, Elton kloeg altijd over zijn onhandelbare haardos en de tanden van Freddie zijn niet minder dan legendarisch.

Het is niet de eerste keer dat dit gerucht opduikt; Rod schreef er immers zelfs iets over in zijn autobiografie. “De band Queen heeft een tijdje een huis gehuurd in Bel Air”, stond er in het boek, “en Elton en ik brachten er een lange avond door met Freddie Mercury, een lieve en grappige man die ik echt bewonderde. We hebben toen de mogelijkheid van een supergroep besproken - het idee was dat we ons zouden kleden als de Beverley Sisters. Dit project is om de een of andere reden echter nooit van de grond gekomen, wat een groot verlies is voor de moderne muziek.” Dat kunnen wij alleen maar beamen.


De Beverley Sisters, een close harmony-meidentrio uit de jaren '50, droegen altijd dezelfde outfit.

Bron: Het Laatste Nieuws 19-01-2019

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #62 Gepost op: 25 januari, 2019, 21:48:23 »
Clip van synthesizer-held Mario ‘Mathy’ Vanhove gaat na 35 jaar wereldwijd viraal: “Ik relativeer het en heb die periode al lang afgesloten”.



Een hyperactieve keyboardspeler met roze hoofdband én opzwepend deuntje verovert momenteel het internet. Van de USA tot in Japan duiken de beelden op van wat op een Amerikaanse ster uit de jaren tachtig lijkt. Maar het gaat om Mario Mathy, een Houthalenaar die 35 jaar geleden enkele instrumentale hits had in Vlaanderen. “Natuurlijk is dat filmpje compleet zot, maar je moest show verkopen in die tijd”, vertelt hij.

We spoelen even terug: Mario Vanhove wordt in de jaren tachtig ontdekt en ontpopt zich tot synthesizer virtuoos Mario Mathy. In Vlaanderen heeft hij enkele hits met Jumbo Sana, Liberty en Jumping Dance. Hij trekt eind jaren tachtig zélf de stekker uit en dan is het stil. Tot twee weken terug.



Je nummer Jumping Dance wordt plots wereldwijd miljoenen keren bekeken, en dan vooral om je moves. Onwezenlijk?

“De reacties zijn inderdaad niet te geloven. Maar ik blijf er tegelijk heel rustig bij. Eerlijk, twee weken geleden zwierde Theo Vanhaeren van mijn ex-platenfirma samen met mijn vrouw Lindsey dat filmpje op het net. Ik wist er niets van af. Ik had die periode als Mario Mathy al lang afgesloten. Maar mijn vrouw die 23 jaar jonger is, was al langer nieuwsgierig naar mijn carrière van destijds. ‘Het staat online hé’, zeiden ze en ik was in het begin zelfs argwanend. En zie nu...”

De mensen vinden het hilarisch. Schaam jij je er dan voor?

“Ik besef héél goed dat mensen er vooral mee moeten lachen. Ik weet als geen ander dat dat filmpje compleet zot is. Maar dat was zo in die tijd. Ik weet nog goed hoe we die clip opnamen op het strand in Middelkerke. Het was één van de eerste videoclips in de Vlaamse muziekwereld. Beeld je in, midden jaren tachtig met instrumentale nummers afkomen. Vanuit commercieel oogpunt moest je daar wat show bij verkopen. Ik ging daar fel in op ja, ondanks dat ik van nature eerder verlegen ben.”



Jij verlegen?

“Ja echt. Op het podium kon ik die klik maken, maar eigenlijk was show maken niet mijn ding. Ik volgde muziekschool van kindsbeen af, en ben daar altijd héél hard in gesteund door mijn ouders. Maar na enkele jaren als Mario Mathy had ik er zelf genoeg van. Het ging niet snel genoeg voor mij, ik ben een ADHD’er en ben met veel dingen tegelijk bezig. Heb muziekwinkels en bloemenwinkels gehad, en jarenlang horeca gedaan.”

Het moet toch deugd doen, na al die tijd herontdekt worden?

“Aan de ene kant wel, maar momenteel ga ik net door één van de diepste momenten in mijn leven. Mijn vader is afgelopen zomer uit het leven gestapt, en ik ben er op uitgekomen. Geloof me, je wereld stort in. Mama stierf vier jaar geleden door ziekte en dat kon ik plaatsen. Papa was ook ziek, maar hij.. (stil). Het is bijzonder moeilijk, het verdriet dat ik te verwerken krijg overstijgt veel dingen. Pas op, door dat ik nu plots in een soort van mediastorm beland, heb ik ook heel wat afleiding.”



Straf eigenlijk hoe net op je donkerste momenten dit lichtpuntje verschijnt.

“Ja ergens wel. Ik heb ook héél veel aan mijn vrouw Lindsey en haar kindjes. Maar mijn pa en ik, we waren meer vrienden. Hij kocht mij als kind een drumstel toen we eigenlijk op weg waren naar de tandarts. Hij kon met de meest geweldige ideeën afkomen. Zo herinner ik me dat ik ooit als kind een aapje wilde. Hij kocht me die ook. Ik stak die in mijn boekentas, nam het mee naar school, kocht er een strandstoeltje voor om aan het zwembad te liggen. Mijn pa had lak aan de regels, aan veel dingen. Ik ben ook zo.”

Heb je spijt van hoe de dingen gelopen zijn?

“Mario Mathy was een hoofdstuk dat ik lang geleden al heb afgesloten. Spijt heb ik zeker niet. Het heeft me ook veel kansen geboden. Nadien heb ik nog jarenlang voor Casio en Korg op beurzen demonstraties gegeven. Op zo’n beurs jamde ik zelfs met Keith Richards de gitarist van The Rolling Stones. Hij vond toen ook al dat ik knettergekke dingen deed. Ik heb bijzonder veel gekregen.”

Speel je nog op de synthesizer, liefst met roze haarband?

“Ik draag soms wel een roze onderbroek (lacht). Ja, muziekspelen doe ik wél nog alle dagen. Mijn smaak gaat véél breder dan je op die filmpjes ziet hé. Ik heb een boon voor Oscar and the Wolf, maar geniet ook van Ennio Morricone, instrumentale filmmuziek waar ik veel uithaal. Als ik mij thuis achter het klavier zet aan de computer, neem ik mijn eigen nummers op. Maar vandaag is dat is veel meer het emotionele, rustige genre dat ik speel. Nummers die ik maak voor mezelf, niet om uit te brengen. Met muziek bezig zijn, is ook ontsnappen van de stress en spanning in je leven. ”

Als je de virale hit Jumping Dance opnieuw zou uitbrengen: het zou scoren denk ik!

“Ik ga dat zelf echt niet doen, maar ik hou niemand tegen om er een remix van te maken, of om het te coveren. Muzikale ambitie heb ik niet meer. Eerlijk, ik relativeer dit allemaal. Ik geniet wél als ik zie dat ze het zelfs in Japan, Polen en Amerika oppikken. Mensen contacteren mij, mensen die ik al heel lang niet meer gehoord had. En ook mijn vrouw kende dat hoofdstuk van mijn leven natuurlijk amper. Ze was zelfs nog niet eens geboren. Door er hard bij stil te staan, komen ook veel herinneringen terug.”



Zoals je eerste optredens?

“Inderdaad. Begin jaren tachtig stond ik nog in het voorprogramma van The Dolly Dots. Ik moet een jaar of 16 geweest zijn. Mijn ouders waren mijn roadies. Pa heeft mij van dag één gestimuleerd, maar nooit gepusht. Ik zal ze beiden in elk geval heel dankbaar blijven. Ook dat besef ik vandaag nog meer dan ooit. Na de dood van mijn vader heb ik wel bijna alle spullen van hem verkocht. Ik kon dat niet meer, op een fiets rijden die ik ooit van hem kreeg. Misschien ben ik daar iets te radicaal in, maar ‘so what’. Dat is wie ik ben, en misschien wel mijn allergrootste geluk dat ik altijd heb kunnen doen wat ik zélf wilde.”

Bron: Het Laatste Nieuws 25-01-2019

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #63 Gepost op: 23 februari, 2019, 08:29:18 »
We hebben weer iets wat je leuk vindt kapotgemaakt!



Waar hebben we het over?

Vinyl.


Wat is dat?

Grote, zwarte schijven waar muziek op staat. Ze worden gebruikt door je vader, dj’s die alleen disco draaien en mensen die geobsedeerd zijn met het vertellen van iedereen dat ze een enorme stapel vinyl hebben omdat het “gewoon zoveel beter klinkt!”


Is het biologisch afbreekbaar?

Nee.


Hoe erg is het probleem?

‘Vinyl’ is een afkorting van polyvinylchloride, oftewel PVC, een veelgebruikt polymeer dat je tegenkomt in alles van creditcards tot raamkozijnen. Het merendeel van nieuwe plastics wordt vervaardigd uit ruwe olie, al is er een klein deel dat nu gemaakt wordt van gerecycled plastic.


Wat is er precies mis mee?

“Als het aankomt op vinyl zijn de milieuproblemen gerelateerd aan alles waar energie bij wordt gebruikt,” vertelt Andie Stephens, associate director van Carbon Trust, een bedrijf dat koolstofgebruik monitort. “Dan moet je denken aan het uit de grond halen van ruwe olie, raffineren, het omvormen van die geraffineerde olie tot PVC en er vervolgens vinyl van maken. De zwarte kleur komt doordat er koolstofzwart aan toegevoegd wordt, dat is ook gemaakt van fossiele brandstoffen.

Vinyl wordt niet alleen gemaakt van dode dino’s, de productie ervan creëert ook problemen voor Moeder Aarde. “Dan moet je denken aan verpakkingen maken, waarvoor bomen gekapt worden, die tot pulp vervaardigd worden, kartonnen hoesjes maken van die pulp, het maken van inkt en die inkt gebruiken bij drukwerk,” voegt Stephens toe. “Dan heb je nog dingen als transport en logistiek voor al die tussenstappen, plus de koolstofuitstoot die komt kijken bij het afspelen van een plaat. En een klein beetje van alle studioapparatuur die gebruikt wordt bij het opnemen van de muziek.”

Oké! Voor je plezier naar vinyl luisteren is dus slecht!


Wat is de oplossing?

Ook al is PVC technisch gezien recyclebaar, moet je dat als consument niet doen. Als je het thuis in de bak gooit voor recyclebaar plastic, komt het op de vuilnisbelt terecht waar het jaren en jaren blijft liggen. De kartonnen hoezen kun je overigens wel prima recyclen.

“Vinyl is momenteel heel populair, dus je kunt proberen om je platen te verkopen of weggeven aan tweedehandswinkels,” zegt Stephens. “Er zijn ook veel mensen die van vinylplaten iets nieuws maken, van klokken tot bakjes die je voor de sier kunt neerzetten.”
Maar als je niet zo dol bent op klokken gemaakt van oude ABBA-platen – wat totaal te begrijpen is – en je denkt best te kunnen leven zonder het gekraak van een naald als je muziek luistert, is hier nog een goed idee: luister naar digitale muziek! Het klinkt letterlijk net zo goed als vinyl, neemt een fractie van de ruimte in en, zegt Stephens, die overstap zou jouw goede daad van de dag kunnen zijn.

“Er is onderzoek gedaan waarbij cd’s werden vergeleken met mp3’s. Daar kwam uit dat mp3’s voor een veel lagere uitstoot van koolstof zorgen dan een fysieke cd,” legt hij uit. “Dat komt omdat de emissies die bij fysieke cd’s komen kijken groter zijn dan de emissie van energie van datacentra en netwerken waar de mp3’s op staan en van af worden gedownload.”
Bedenk eventjes dat de uitstoot die gepaard gaat met vinyl veel groter is dan die van cd’s en je snapt dat je vinylobsessie jou tot een wandelende natuurramp maakt; een monster dat niets geeft om de toekomst van onze planeet. Maar wat als je het echt niet kunt laten om naar vinyl te luisteren? Wat als je vinyl moet blijven kopen omdat het ‘tastbaar’ is en ‘echt’, in tegenstelling tot mp3’s, die eigenlijk ook gewoon ‘echt’ zijn? Goh, dan kan je alsnog je steentje bijdragen.

“Een dj die wat voor het milieu wil doen kan proberen om geluidssystemen en lichtshows te maken die zo efficiënt mogelijk zijn en in een zuinige auto rijden,” zegt Stephens. “Ook wordt er voor de traditionele vinylproductie een techniek gebruikt met een aluminium plaat waarvoor de PVC verhit wordt in een pers om de plaat te maken. Maar er is ook een methode met spuitgieten die 65 procent minder energie gebruikt dan de conventionele methode.”

Kortom: als je professioneel vinyl drukt, denk er dan eens over om op die andere techniek over te stappen. Als je een dj bent en tourt, koop een Prius. Als je vinyl koopt om thuis naar te luisteren, stop daar dan mee.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op VICE NL.

Vice 16-02-2019

Mijn commentaar: het is alleen een probleem als je je lp's wil weggooien. Wie doet dat nu?

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #64 Gepost op: 27 februari, 2019, 18:54:15 »
Billie Eilish de hype waard? Ze is een natuurtalent, zo bewijst ze in La Madeleine ****°

De 17-jarige Billie Eilish (geboren in december 2001) werd in Brussel onthaald als de Paus op het Sint-Pietersplein. Letterlijk élk woord werd meegezongen, terwijl Eilish nog niet eens een langspeelplaat heeft uitgebracht. La Madeleine was dan ook in een paar seconden uitverkocht en duizenden hadden zich op de wachtlijst gezet. De nieuwe generatie heeft er duidelijk een alternatieve popster bij. Maar is de muziek de hype waard?



De televisie maandagavond omstreeks 21.16 uur even pauze gezet omdat u dacht dat u in de verte iets – een wolf, misschien – had horen huilen? U pikte het oorverdovende gegil van de 1.500 tieners in La Madeleine op toen de Amerikaanse Billie Eilish het podium bestormde. In de zaal hing een decibelmeter: die tekende tússen de nummers hoger dan tijdens.

Billie Eilish maakt muziek met haar grote broer Finneas. Geen sterrenproducers, geen blitse features, geen doorzichtig marketingplan en geen vulgaire outfits of videoclips. Respectievelijk zijn ze 17 en 21. Ze namen Brussel moeiteloos in.

Billie droeg een veel te grote zwarte trui in La Madeleine. Ze stond tijdens opener ‘My Boy’ op de kop van de grote, lichtgevende spin die het volledige podium innam. Onder de linkse spinnenpoten zat de drummer, aan de rechterkant stond broer Finneas met een gitaar en keyboard. Eilish moest geen moeite doen om haar publiek op te zwepen, maar deed dat toch. Overdag zat ze nochtans in een rolstoel vanwege de pijn, maar ’s avonds sprong ze als een kangoeroe over het podium. Alles wat ze deed werd met applaus onthaald.

Allemaal goed en wel, maar wat met de muziek, vraagt u? Die klonk bijzonder eigentijds. Diepe bassen, enkele hoge nootjes, hier en daar een warme gitaar, stemvervormers, en, onmisbaar in 2019, het 808-geluid dat de ruggengraat van zowat elke trapsong vormt.



Het beklijvende ‘When I Was Older’ klonk als een nummer van Migos, maar dan vertraagd en uitgekleed. ‘Idontwannabeyou’, ‘Lovely’ en ‘Ocean Eyes’ waren slome, dromerige ballades à la Lana Del Rey. En voor ‘Bury A Friend’ – slechts drie weken oud en al luidkeels meegebruld – haalde Billie de mosterd bij Kanye West en zijn industriële hiphop vanop ‘Yeezus’. Om maar te zeggen: Billie Eilish maakt sterke songs, maar is nog steeds op zoek naar háár stem. Het niveauverschil tussen haar jonge single ‘When The Party’s Over’ en ‘Hostage’ of ‘Six Feet Under’ uit 2017 was dan ook groot. Door de hype zou je bijna vergeten dat ze nog maar 17 is, al is dat net de reden waarom de hype zo groot is.

Laat het wél duidelijk zijn: Billie Eilish is een natuurtalent. Ze zong feilloos met haar zwoele, doorleefde stem. Ze nam tijdens ‘Party Favor’ een ukelele in de hand en bracht vervolgens een kampvuurliedje met een trapbeat: cool! ‘Bellyache’ was een dromerige popsong met een warme akoestische gitaar gezongen vanuit het standpunt een seriemoordenaar. Ze was rechttoe rechtaan in haar lyrics: eerlijk, ontwapenend en grappig. Van ‘I lost myself again, but I remember you’ tot ‘I’ll call the cops/ If you don’t stop/ I’ll call your dad’. Toen ze een meisje zag flauwvallen in de voorste rijen was zij de eerste die ingreep. ‘Help him, bro!’ riep ze naar de security. Eén keer waren zelfs wíj van ons melk: tijdens ‘When The Party’s Over’, een krachtig popliedje waarin Billie Eilish uitzonderlijk veel deed met stilte. Toen ze tijdens afsluiter ‘Copycat’ vernam dat een van haar elektronische apparaatjes kaduuk was, ging ze onverstoord verder: ‘De muziek zal op niets trekken, maar als jullie luid genoeg met mij meezingen, wat maakt het dan uit?’ Niets, zo bleek.

“Mijn dochters leren wie ze zijn door te luisteren naar Billie Eilish”, vertelde Dave Grohl, de man die zo’n dertig jaar geleden met Kurt Cobain en Krist Novoselic muziek maakte die iets heel gelijkaardig betekende voor tieners destijds. Tijdens de puberteit betekent muziek namelijk nét dat tikkeltje meer – ik ken bepaalde nummers van Blink 182 en Green Day na al die jaren nog steeds vanbuiten – omdat het een houvast biedt tijdens een periode waarin je onzeker bent over alles, bovenal jezelf. En Billie Eilish biedt net dat: ze is een fonkelend voorbeeld van een tiener die niet bang is om zichzelf te zijn, angsten en onzekerheden inbegrepen. Teenage angst anno 2019. Ga dat luisteren (debuutplaat uit op 29 maart), ga dat zien (Pukkelpop 2019).

Bron: De Morgen 26-02-2019

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #65 Gepost op: 26 maart, 2019, 21:36:52 »
Roger Waters – Igor Stravinsky’s The Soldier’s Tale

Verstokte Pink Floyd-fans zullen even moeten slikken, of ze zullen het niet begrijpen wat Waters nu weer aan het doen is. Zijn opera Ça Ira viel in 2005 tenslotte ook niet heel lekker bij Pink Floyd-fans. Wat hij op The Soldier’s Tale biedt is een Engelstalige bewerking van L’Histoire du Soldat, het van oorsprong multimediale (toneel, muziek, dans) werk dat Igor Stravinsky rond de EErste Wereldoorlog schreef. Waar dat is geschreven om uitgevoerd te worden door een spreker, twee acteurs en een klein kamerensemble van zeven instrumentalisten (en een danseres voor het visuele aspect), is het hier Waters die het hele stuk solo uitvoert.



Tenminste, het vocale gedeelte. Waters is de verteller en neemt ook alle andere stemmen voor zijn rekening. Dit werk is hierdoor in essentie een hoorspel geworden en vertelt het verhaal een soldaat genaamd Joseph die een deal met de duivel maakt. Hij ruilt zijn viool voor een boek volg geld, goud en een voorspeling van de toekomst. De duivel vraagt hem nog wel even mee te komen om hem te leren spelen. De soldaat denkt drie dagen weg te zijn geweest, maar bij terugkomst blijken er jaren verstreken. Zijn moeder is bang voor hem, zijn verloofde is met een ander getrouwd en heeft kinderen… hij is rijk, maar heeft helemaal niets meer. Dit is ruwweg het verhaal van de eerste veertien tracks op het album. Waters blijkt een begenadigd hoorspelacteur. Als ‘de verteller’ praat hij ritmisch en vloeiend de scènes aan elkaar en duidt hij de gebeurtenissen. Als hij in karakter de soldaat, de duivel of de andere in het stuk opduikende personen speelt, geeft hij hen steeds en heel eigen, andere stem. Waardoor je geboeid blijft luisteren.

Dit album is in december 2014 min of meer live opgenomen door Waters met een zevental klassieke musici in de Bridgehampton Presbyterian Church. Hoewel er ongetwijfeld enkele edits zijn gemaakt en meerdere takes zijn opgenomen, heeft dit album wel een ‘live’ gevoel Je hebt het idee alsof het ter plekke wordt uitgevoerd. Het is Waters stem die je bij de les houdt, zeker in het tweede deel als de soldaat de duivel te slim af wil zijn om enerzijds zijn leven weer terug te krijgen en anderzijds een prinses te redden. Tijdens de vertelling van het kaartspel dat door de soldaat en de duivel wordt gespeeld, zit je op het puntje van je stoel. Muzikaal laveert het werk behendig tussen klassiek en jazz door, waarbij het nooit écht jazz wordt, maar wel eigenlijk te jazzy is voor een puur klassiek label. Doet er verder ook niet toe, want in feite is dit vooral een ‘spoken word’ release. Hou daar rekening mee als je dit werkstuk aanschaft. Wie een pop/rock-album verwacht, komt heel bedrogen uit. Neemt niet weg dat als je jezelf hiervoor open stelt, The Soldier’s Tale wel heel leuk is om een keer te horen. Zeker nu het ’s avonds vroeg donker is, luistert het fijn weg bij een knapperend haardvuurtje. Waters blijkt een meesterverteller. Het is echter ook een album dat je – hoe goed het ook gedaan is – niet heel vaak nog eens op zal zetten.

Roger Waters – Igor Stravinsky’s The Soldier’s Tale



    The Soldier’s March
    Slogging Homeword…
    Airs By A Stream
    As You Can Hear…
    The Soldier’s March (Reprise)
    Eventually, Joseph Reaches His Home Village…
    Pastorale
    The Soldier, Disconsolate…
    Pastorale (Reprise)
    The Soldier, Slowly Coming Back To Himself…
    Airs By A Stream (Reprise) : To Stretch Out On The Grass…
    Hey Satan, You Bastard…
    Airs By A Stream (2nd Reprise)
    Naught To Be Gained Here…
    The Soldier’s March (2nd Reprise): Down A Hot And Dusty Track…
    He Doesn’t Even Know Himself…
    The Soldier’s March (3rd Reprise): Will He Take The Road To Home…
    He Doesn’t Have A Home Anymore…
    The Royal March
    So, All Was Arranged…
    Later That Night…
    The Little Concert: Light Floods The Eastern Sky…
    The Soldier, With A Confident Air…
    Three Dances: Tango (Part 1)
    Three Dances: Tango (Part 2)
    Three Dances: Waltz & Ragtime
    So, First A Tango…
    The Devil’s Dance
    The Devil, Confused…
    The Little Chorale
    The Devil Recovers Some Of His Wits…
    The Devil’s Song: Alright! You’ll Be Safe At Home…
    Hm, A Fair Warning…
    Grand Chorale (Part 1)
    Spring, Summer, Autumn…
    Grand Chorale (Part 2)
    Steady Now…
    Grand Chorale (Part 3)
    Steady, Just Smell The Flowers…
    Grand Chorale (Part 4)
    Now I Have Everything…
    Grand Chorale (Part 5)
    The Princess, All Excited…
    Grand Chorale (Part 6)
    And So, Off They Go…
    Triumphal March Of The Devil

Bron: Written In Music, 4 december 2018

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #66 Gepost op: 08 april, 2019, 09:33:28 »
"Ik vond "Je bent niet hip" vreselijk. Nachtmerries had ik ervan!"

Ze werd wereldberoemd met The Star Sisters die begin jaren 80 een hit scoorden met "Stars on 45", tot ver buiten de Europese grenzen. In Nederland en België had groepslid Patricia Paay toen al een aantal Engelstalige hits achter haar naam staan, zoals "Who’s that lady with my man" en "Livin’ without you". Maar zeker even populair hier was haar eerste hit, het Nederlandstalige nummer "Je bent niet hip". Maar dat succes smaakte minder goed voor Paay, die vandaag 70 wordt.



Ook nu nog is "Je bent niet hip" een makkelijk in het oor liggende meezinger met de alom gekende tekst, zoals "Je bent niet hip, je bent niet vlot. Je ouwe fiets die is altijd kapot. Je bent niet rijk, je bent niet knap. Je drinkt geen bier maar tomatensap." En: “Het was op een dag in maart. Jij kwam, jij zag en overwon." Het werd in Nederland in september 1967 alvast een top 10-hit en een radiohit in Vlaanderen. Maar de toen 18-jarige Paay was minder geamuseerd door het succes en had een ander idee van de muziek die ze wilde maken.

Patricia Paay: "Mijn vader had een eigen bigband. Na schooltijd zat ik op de stoep te luisteren als hij repeteerde. Toen een keer een zangeres was uitgevallen en er toch gespeeld moest worden, zei ik: "Papa, zal ik een stukje doen?" "Dat is goed, maar je moet morgen wel naar school." Ik vond het enig! Ik mocht een paar uur zingen." (NRC, februari 2002)

"Willem Duys (muziekproducent en tv-presentator, nvdr) en Lou van Rees (impresario, nvdr) hadden van me gehoord: "Dat moet je zien! Een meisje, een klein ding, maar ze zingt en ze speelt vibrafoon." Zonder dat ik ervan wist vroegen ze aan mijn vader: "Mogen we jouw dochter beroemd maken?" Ik kreeg een platencontract en dacht: "Ha, nou ga ik echt goeie muziek maken.""

"Ik wilde Ella Fitzgerald zijn. Zo zuiver, zo lekker, zo mooi. Maar ze hadden Rita Reys al." (Boek "La Paay" van Bert van der Veer, mei 2013)

"Als allereerste liedje mocht ik een 'beat'-song opnemen: "No one can love you like I do", en in 1966 werd ik gelanceerd als 'het beatzangeresje Patricia'. Maar het plaatje sloeg niet aan. EMI zei: "We willen toch Nederlands. We hebben een leuk liedje. Het heet "Je bent niet hip."" "Moet dat nou?" zei ik.”

"Ik zei: "Ik zing het een keer door, dan ga ik naar huis. Ik vind er niks aan." Het stond er zo op. Toen kwam Pierre Kartner (beter bekend als Vader Abraham, nvdr) binnen: "Leuk liedje is dat! Maar het heeft nog een tikje nodig." En toen tikte hij met een stokje op een colaflesje er nog wat bij. Dat hoor je ook op het plaatje: "Je bent niet hip (tik) je bent niet knap (tik) je drinkt geen bier maar tomatensap." Het werd een knaller van een hit. Ik vond het vreselijk. Nachtmerries had ik ervan."

"Ja, Pierre hoorde het nummer in de studio, en zei: "Er moet nog een tikje in." En toen pakte hij een colaflesje en zei tegen de geluidsman: "Geef me even tijd om wat te spelen." Dat tikje maakte het wat vrolijker, door dat tikje is het misschien wel zo'n grote hit geworden."

"Tot in de eeuwigheid hield hij vol dat het nummer dankzij hem een hit was geworden. Ik dacht: "Daar ben ik lekker mee.""

"Toen dacht ik: "Dit zal me nooit meer overkomen. Ik doe het voortaan alleen maar zoals ik het voel.""

De grote internationale doorbraak kwam er met The Star Sisters, waar Paay samen met haar zus Yvonne Keely en Sylvana van Veen medleys van 'oude sterren' als de Andrew Sisters en The Beatles de hitparades inzong. Ook volgde nog een solohit met "Tomorrow", de titelsong uit de musical "Annie".

Ondanks deze successen zal "Je bent niet hip" toch op het cv van Paay, die vandaag dus 70 kaarsjes mag uitblazen, blijven schitteren:



Bron: VRT.be 05-04-2019

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #67 Gepost op: 09 april, 2019, 18:54:00 »
Vlaamse zanger Paul Severs (70) overleden

De Vlaamse zanger Paul Severs (70) is overleden. Dat meldt zijn zoon Christophe op Facebook. Severs is bekend van hits als “Ik ben verliefd op jou” en “Zeg 'ns meisje”. Hij was meer dan 50 jaar actief in de Vlaamse showbizz. Sinds 12 maart lag hij in het ziekenhuis na een hartaanval.

"Vandaag, dinsdag 9 april, is mijn vader, grootvader van Eline en Maxim, broer van 6, eeuwige teamgenoot en enige liefde van mijn moeder heengegaan." Met die woorden maakt Christophe Severs om 16.43 uur vanavond op Facebook het nieuws van de dood van zijn vader Paul Severs bekend.

Paul Severs boekt als tiener zijn eerste successen bij de groep The Criminals, een lokaal orkestje in Halle waar hij de leadzanger wordt. Zijn grote voorbeelden zijn The Shadows, Cliff Richard en Buddy Holly. De groep krijgt steun van broeder Pax van de paterskerk in Halle. Hij stelt een repetitielokaal ter beschikking en treedt op als hun manager.

Op aanraden van broeder Pax gaan ze auditie doen bij muziekproducer Jean Kluger. Die ziet wel iets in de jonge leadzanger van de groep en wil met hem verder gaan in het Nederlands. In 1966 brengen Paul Severs en The Criminals een eerste single uit, "Geen wonder dat ik ween". De zanger is dan 18 jaar oud en heeft het nummer zelf gecomponeerd. Aanvankelijk breekt het geen potten.

Een paar jaar later gaat Severs in zee met producer en impresario Sylvain Tack die voor hem de platenfirma Start opricht (later Gnome). Er komen singles uit, zoals "Catharina", "Jenny my girl" en "Hey baby". 
 
In 1970 volgt de grote doorbraak met het nummer “Ik ben verliefd op jou”. Met 120.000 verkochte exemplaren wordt het zijn grootste hit. Het lied heeft ook succes in het buitenland met de Engelstalige versie van Octopus, met Paul Michiels, en de Franstalige versie van Crazy Horse. In 2009 wordt “Ik ben verliefd op jou” opgenomen in de Eregalerij van de Vlaamse Muziek van Radio 2.
 
Dankzij de vrije radio Mi Amigo volgen de hits elkaar snel op, zoals "Irina", "Vaarwel en tot weerziens" en "Liefste meisje". Een tijd wordt hij, samen met Willy Sommers, beschouwd als de mogelijke opvolger van Will Tura. De single “Geen wonder dat ik ween” wordt opnieuw uitgebracht en scoort nu wel in de hitlijsten. Met het katholieke koor Eigentijdse Jeugd gaat hij even de religieuze toer op. Het nummer "Ieder mens" is dan vaak te horen in alternatieve misvieringen.

In 1973 trouwt Paul Severs met zijn jeugdvriendin Paulette. Hij is dan zo'n vedette dat het huwelijk op tv komt. Tijdens de plechtigheid zingt hij live “Ik heb je lief”, een nummer dat hij speciaal voor Paulette geschreven heeft.

Halverwege de jaren 70 neemt zijn populariteit wat af, maar hij blijft singles uitbrengen en optreden. Zijn fans blijven hem trouw. In 1980 weet hij een nieuw platencontract te versieren bij Johnny Hoes, maar pas in de jaren 90 krijgt zijn carrière een tweede adem. Dankzij de komst van VTM en “Tien om te zien” krijgt de Vlaamse muziek opnieuw een breed forum. Severs scoort in 1991 opnieuw een hit met “Zeg ‘ns meisje” en een jaar later met “Oh little darling”. Hij bouwt ook een succesvolle carrière uit in Wallonië, waar de Franstalige versie van “Zeg ‘ns meisje”, getiteld “Toutes les filles”, een nummer-1 hit wordt.

In 2015 viert Paul Severs zijn 50-jarig jubileum als artiest. Aan zijn pensioen denkt hij nog niet. Hij blijft optreden en brengt het album “Een avond met Paul Severs” uit, dat zijn laatste zal worden.

Op 12 maart 2019 krijgt hij een hartaanval tijdens een fietstocht. Hij wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Alle optredens worden afgezegd. De dokters houden hem eerst in een kunstmatige coma. Nadat hij is ontwaakt, gaat zijn situatie op en af. Hij glijdt nog twee keer in coma. Gisteren omschrijft zijn zoon de situatie als uitzichtloos. Een dag later komt het bericht dat hij overleden is.

Bron: VRT Nieuws 9/4/2019

Offline rovara

  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 2113
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #68 Gepost op: 09 april, 2019, 19:43:48 »
Héél spijtig . Zeer sympathieke kerel .

70 jaar is precies geen gezond jaar .  :)

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #69 Gepost op: 10 mei, 2019, 08:21:42 »
'Tommy' krijgt orkestrale versie

Roger Daltrey heeft laten weten dat één van de klassiekers uit de rockgeschiedenis een orkestrale heruitgave krijgt ter gelegenheid van het vijftigjarige jubileum van de plaat.



Het betreft een dubbel live album dat op 14 juni zal verschijnen. De opnames ervan gebeurden tijdens de tournee die Daltrey in 2018 door de VS deed. David Campbell zorgde voor de nieuwe orkestratie, terwijl Daltrey het geheel samen met Keith Levenson producete.

Daltrey legde het als volgt uit in een verklaring: "Pete's [Townshend] music is particularly suited to being embellished by the sounds that an orchestra can add to the band. ‘Tommy’ can mean whatever you want it to mean, I use the characters in it as metaphors for parts of the human condition, so it's a kind of a story of the human spirit. Even though it is fifty years on, I approach it as though I'm singing it for the first time."

Hieronder krijg je een voorproefje.


Bron: DaMusic 09-05-2019

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #70 Gepost op: 24 mei, 2019, 01:51:14 »
Important Notice!

Someone tried to vandalise the database by deleting about 76k entries. I restored those entries and have temporarily disabled the delete and edit functions to prevent further damage. In foresight I have implemented those functions in a non-destructive manner. Nothing is actually deleted but just flagged as such. Edits just create a new copy of an entry but leave the previous version intact.

This incident makes me think about introducing user accounts where users can only edit or delete their own entries. Maybe I will keep it simple by letting every album be created with some kind of password that the user can define when uploading the log. This way they can edit or delete their entries but not others. There have been other deletions in the past, mostly by people who think that vinyl, MP3 or self-improved versions of albums should not be there. I will address this issue in an upcoming FAQ at some time in the future.

I deliberately designed this project as a community project with wiki-like user privileges (everyone can do everything). I'm not a company, I (a single person) run this project in my free time and it is not my top priority in real life. This is why I don't respond to e-mails in most cases and why I don't introduce updates often. But I care about this project nonetheless and see that it is important to people. Major issues are always addressed at some point.

http://dr.loudness-war.info/

Ik mag hopen dat degene die dit deed vele eeuwen lang mag branden in de hel!

Offline missionman

  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 1128
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #71 Gepost op: 24 mei, 2019, 08:12:03 »

Ik mag hopen dat degene die dit deed vele eeuwen lang mag branden in de hel!
[/quote]

Amen. >:D

Maar serieus, inderdaad schandalig dat iemand zo'n mooi project schade wil toebrengen.

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #72 Gepost op: 12 juni, 2019, 12:22:03 »
“Meer dan half miljoen audio-opnames van legendarische muzikanten gingen in vlammen op”

Een brand bij Universal Studios Hollywood in 2008 heeft vermoedelijk veel meer schade aangericht dan aanvankelijk werd aangekondigd. Tot voor kort werd gedacht dat de brand enkel een videokluis met “wat oude kopijen” in de as had gelegd. Volgens een onderzoek van New York Times Magazine gingen echter ook zo’n half miljoen audio-opnames in vlammen op. De krant spreekt van “de grootste ramp in de geschiedenis van de hedendaagse muziekindustrie”.



Toen het nieuws van de brand elf jaar geleden voor het eerst werd openbaar gemaakt, deelde Universal mee dat onder andere de attractie ‘King Kong’ getroffen werd, alsook oude werken, waaronder die van bekende muzikanten uit de jaren 1940 die in de kluis opgeslagen lagen. Het nieuws over de brand ging al snel de wereld rond. Daarbij werd vooral gefocust op de verloren video-opnames.

Universal deelde destijds mee dat “er in geen geval materiaal vernield was waarvan slechts één exemplaar bestond”. In een vertrouwelijk rapport uit 2009 schatte de Universal Music Group echter dat er in totaal zo’n 500.000 songs verloren gingen.

De omvang van de catastrofe is niet te overzien, stelt New York Times Magazine, dat de zaak nu helemaal uitspitte. er was immers geen omvangrijke inventaris van alles wat zich in de kluis bevond, welke muziek er op elke tape of harde schijf stond of welke soort van master elke opname precies was.

Topartiesten

Het zou onder andere gaan om masteropnames - originele opnames waarvan alle andere kopijen afstammen - van Billie Holiday, Louis Armstrong, Duke Ellington, Al Jolson, Bing Crosby, Ella Fitzgerald en Judy Garland, zo schrijft de Times. Vermoedelijk zijn daar ook enkele vroege opnames van Aretha Franklin bij. Ook masters van Buddy Holly en John Coltrane werden verzwolgen door de vlammenzee, net als hits ‘Rock Around the Clock’ van Bill Haley & His Comets, ‘At Last’ van Etta James en ‘Louie, Louie’ van The Kingsmen.

Maar de lijst is nog veel langer. Ook masteropnames van onder andere Ray Charles, Neil Diamond, Sonny en Cher, Joni Mitchell, Cat Stevens, Elton John, Eric Clapton, Jimmy Buffett, the Eagles, Aerosmith, Tom Petty and the Heartbreakers, the Police, Sting, R.E.M., Janet Jackson, Guns N’ Roses, Mary J. Blige, No Doubt, Nine Inch Nails, Snoop Dogg, Nirvana, Beck, Sheryl Crow, Tupac Shakur, Eminem en 50 Cent werden getroffen. Het gaat daarbij ook om opnames die nooit werden gepubliceerd.

Daarnaast gingen ook masters verloren van artiesten die nu grotendeels vergeten zijn. Tienduizenden gospel-, blues-, jazz-, country-, soul-, disco-, pop-, klassieke, komedie- en spoken word-opnames zijn mogelijk herleid tot niets meer dan een schriftelijke notering in discografieën.

Gasbranders

Het vuur brak uit op 1 juni 2008 in de vroege uurtjes, nadat onderhoudsmedewerkers gasbranders hadden gebruikt om een dak te herstellen van een gebouw in New England Street, een set die werd gebruikt als achtergrond voor tal van films en tv-series. Toen de medewerkers vertrokken waren, ontstond het vuur, dat de videokluis bereikte, waar niet alleen video-opnames en filmrollen, maar ook duizenden masteropnames bewaard werden.

Project Phoenix

In oktober 2008 begon Universal Music Group (UMG) met Project Phoenix: dat moest duplicaten vinden van de verloren gegane masters. De kopijen zouden gedigitaliseerd worden om het verloren archief weer samen te stellen, zij het dan met wat inferieure geluidskwaliteit. UMG snorde twee jaar lang wereldwijd veiligheidskopieën en andere duplicaten op. Het gerecupereerde materiaal werd vervolgens opgeslagen op twee plaatsen: een ondergrondse kluis in Boyers, Philadelphia en in een wolkenkrabber in Hollywood. Volgens Randy Aronson, die destijds verantwoordelijk was voor het muziekarchief in de afgebrande kluis, kon daarmee ongeveer een vijfde van het verloren materiaal teruggewonnen worden.

Bron: Het Laatste Nieuws 12-06-2019

Offline rovara

  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 2113
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #73 Gepost op: 17 juni, 2019, 12:14:12 »
Bernard Haitink ( 90 jaar ) neemt afscheid .






(Mod Edit: afmeting afbeelding aangepast)
« Laatst bewerkt op: 17 juni, 2019, 18:52:53 door BlackMonk »

Offline BlackMonk

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 3849
  • Hifi = apparatuur (wetenschap!) + muziek (emotie!)
  • Locatie: Hasselt
    • ZenAudio Forum
Re: Nieuwsberichten
« Reactie #74 Gepost op: 24 juni, 2019, 08:47:06 »
Mark Knopfler in het Sportpaleis: half geneuzelde ambtenarenrock ★★★☆☆

Zijn creatieve en commerciële piekjaren zijn al een poosje voorbij. Niettemin slaagt Mark Knopfler er met de vingers in de neus nog altijd in het Sportpaleis te vullen. Twee uur lang slofte de ‘Sultan of Swing’ door zijn rijke repertoire. En moesten wij ons inspannen om niet in te dutten.



Wie een kaartje voor een concert van Mark Knopfler koopt, scoort dezer dagen niet hoog op de hipstermeter. ‘Bezadigd’ is zowat het eerste woord dat door je hoofd flitst, wanneer iemand ’s mans naam laat vallen. Toch kunnen we best een aantal redenen verzinnen waarom de inmiddels 69-jarige Schot nog altijd cool is. Zo ontwikkelde hij (en dat in het punkjaar 1977!) een unieke gitaarsound die je ook vandaag nog vanaf de eerste noot herkent. Bovendien werd hij door niemand minder dan Bob Dylan verzocht een snaartje te plukken op diens platen Slow Train Coming en Infidels en perste hij met ‘Romeo and Juliet’ een absolute wereldsong uit zijn pen. Petje af dus. Gemakshalve vergeten we dan nog dat zijn groep Dire Straits tegen de vroege nineties een van de populairste combo’s ter wereld was geworden en wereldwijd de kassa’s dermate luid deed rinkelen dat menigeen er een gehoorafwijking aan overhield. Toen het hem allemaal een beetje te groot werd, trok de man doodleuk de stekker uit de machine. Want hey, muziek maken moest ook nog leuk blijven.



De meeste liedjes die Mark Knopfler in Antwerpen uit zijn mouw schudde, had hij makkelijk met een vijfmansband kunnen spelen. Toch sleept de artiest tijdens zijn huidige tournee dubbel zoveel muzikanten achter zich aan. Wie een slordige 120 miljoen platen heeft verkocht, hoeft nu eenmaal niet op een stuiver te kijken en kan precies doen wat hem zint. Niemand zou het Knopfler dus kwalijk nemen mocht hij de rest van zijn dagen doorbrengen met kleurenwiezen, salondansen, truien breien of potten bakken. “Ik heb inderdaad al overwogen met pensioen te gaan”, vertelde hij in het Sportpaleis. “Maar ik speel zo graag. Misschien moet ik dus maar doorgaan tot ik omval, zoals een oude boom.” In Antwerpen stond hij nog rechtop, maar aan het aantal dode takken te oordelen, was er wel al flink wat snoeiwerk aan.

Knopfler treedt tegenwoordig op voor een zittend publiek en oogt veeleer als een apotheker of een boekhandelaar dan als een rockster. Zijn set, wars van visuele snufjes, was een keurige dwarsdoorsnede van zijn solowerk, zijn vele filmsoundtracks en zijn dagen bij Dire Straits. Al bij al hield hij zijn snaaracrobatiek beperkt: het gaat de muzikant meer om de noden van de song dan om het etaleren van zijn technisch kunnen. “Zelf heb ik slechts één instrument onder de knie, maar mijn begeleiders beheersen er samen zo’n achtenveertig”, sprak hij bescheiden. Door die uitgebreide line-up, met twee klavierspelers, twee toeters, een drummer, een percussionist en occasionele bijdragen op bouzouki, cavanquinho, fluit, viool, doedelzak en pedalsteel, deed het groepsgeluid vaak orkestraal aan, al wisten Knopfler en zijn gezellen de nummers tegelijk ‘klein’ te houden.

De avond begon met ‘Why Aye Man’ – denk aan J.J. Cale op de Keltische toer – en ‘Corned Beef City’, een stuwende rocker uit een blikje. Knopfler liet voor iedere song een andere gitaar aanrukken en kneep er mooie, ronde tonen uit. Toch klonk hij een beetje vermoeid en bewoog hij zich opvallend houterig over het podium. De man, een gewezen journalist, blijft weliswaar een prima verteller, maar een grote zanger is hij nooit geweest. Wat zich vroeger nog als Sprechgesang liet omschrijven, hield nu vooral het midden tussen brommen en mompelen. In ‘Sailing to Philadelphia’ leek Knopfler op zijn pantoffels voorbij te schuifelen. Sommige songs wogen zelfs zo licht dat het minste briesje ze weg dreigde te blazen.

Zijn vorig jaar verschenen, negende soloplaat Down the Road Wherever, kwam slechts tweemaal aan bod: in ‘My Bacon Roll’ (of ‘Ene me hesp’, zoals het Leuvense blueswonder Big Bill de plaatselijke snackbaruitbater zou hebben toegeroepen) verwarde Knopfler lethargisch met ontspannen, maar het autobiografische, vrij sober gehouden ‘Matchstick Man’ kwam beter uit de verf. Het werd voorafgegaan door een verhaal waarin Knopfler als zestienjarige met een flutband op kerstavond in Penzance, Cornwall moest spelen en hij de volgende ochtend besloot met gitaar en rugzak naar huis in Newcastle te liften, een traject van… 800 kilometer. En natuurlijk kwam hij halverwege vast te zitten in de sneeuw. “Op zo’n moment vraag je je af: is dít wat ik wil doen met mijn leven?”

Knopfler verwees afwisselend naar de Britse music hall-traditie (‘Heart Full of Holes’), Ierse pubs (‘Done With Bonaparte’) en Latijns-Amerikaanse swamps en savannes (‘Postcards From Paraguay’), maar het publiek was vooral verguld met songs uit de Dire Straits-periode. ‘Once Upon A Time in the West’, met nadrukkelijke verwijzingen naar Ennio Morricone, was nochtans geen toonbeeld van bevlogenheid. ‘Ambtenarenrock’, noteerden we in ons boekje. Gelukkig diepte Mark Knopfler vervolgens zijn dobro op met het oog op ‘Romeo and Juliet’: iets te traag gespeeld, iets te veel geneuzel, maar als song niet kapot te krijgen en elegant uitgeleide gedaan door de saxofonist.

Toch drongen de fans pas echt naar voren tijdens de tussen folk en blues balancerende afsluiter ‘Speedway to Nazareth’.


De bissen waren voorbehouden aan de plaat Brothers in Arms, het populairste werkstuk van Dire Straits, dat door dertig miljoen huishoudens werd geadopteerd. Eerder had het tussen bebop en bossanova zwalkende ‘His Latest Trick’ al de blazers in de schijnwerpers gezet, maar de bij Elmore James betrokken blueslicks van het ironische ‘Money For Nothing’, lokten pas écht euforische kreetjes uit. Ook in het titelnummer van de plaat, de laatste woorden van een stervende soldaat op een slagveld, bewees Knopfler dat hij zijn kunstjes op de snaren nog niet had verleerd. Uiteindelijk trok hij een streep onder de avond met het instrumentale thema uit de film Local Hero. Of de aanwezigen waar voor hun geld kregen? Bij Test-Aankoop zijn ze er nog niet uit. Zelf gaan we voor: oerdegelijk, maar soms ook een beetje slaapverwekkend. Dus ja, het had best een tikje – neen, dríé tikjes – dynamischer gemogen.

Bron: De Morgen 23-06-2019