Zolang je netwerk perfect werkt, is er ook geen reden dat er een verschil zou zijn: in beide gevallen moeten bestanden overgedragen worden naar de afspeelsoftware in de streamcomputer.
En vermits onze netwerkprotocollen foutencorrectie bevatten, wordt er net als bij usb een bitperfecte overdracht gegarandeerd. Zonder "audiofiele" snufjes die gewoon larie en apakool zijn. Wat er fout kan gaan, zit meestal aan het uiteinde van de keten: het punt waarop de muziek de streamcomputer verlaat en ofwel naar een DAC ofwel een ander toestel overgedragen wordt. En afhankelijk van de methode en de technologie die daar gekozen wordt, kan daar wel een probleem optreden. Maar als je er rekening mee houdt dat je een streamcomputer bij voorkeur niet analoog aftakt omdat zijn analoge uitgangen nooit ontworpen zijn voor echt hifigebruik (ze waren bedoeld voor hoofdtelefoons en computerluidsprekertjes), dan blijft alleen het digitaal aftakken over via s/pdif, usb of hdmi. Alleen s/pdif heeft geen foutencorrectie, dus als het daar foutloopt kan het niet hersteld worden en krijg je een hoorbaar defect. In de praktijk komt dat zelden voor, net zoals dat binnen een cd-speler en ook bij een cd-speler met een externe DAC zelden of nooit foutliep. Waarom dan een keuze voor iets anders dan s/pdif? Resolutie. S/PDIF ondersteunt maximum 96 kHz in stereo ongecomprimeerd, dus als je meer dan dat wil of meer kanalen wil ondersteunen, dan heb je een andere technologie nodig. USB werkt tot 192 kHz (heel soms 384) in 24 of 32 bit, maar biedt doorgaans alleen stereo. HDMI, daarentegen, is het moderne wonderkind. Volledig digitaal mét foutencorrectie en ontworpen voor zeer hoge resoluties (HD en UHD video immers) en kan daarnaast met gemak een 16-tal kanalen in ongecomprimeerde hoge-resolutie audio 384/32 of zelfs meer (DSD wordt bijvoorbeeld ook ondersteund) verwerken. Bij mij is alles tegenwoordig hdmi, ik heb geen analoge of andere digitale bronnen meer dan hdmi.